Τα φώτα των ψευδαισθήσεων

Πώς να γράψω γιά άλλη μιά φορά εν μέσω μιάς ελεύθερης πτώσης ακόμη ? Θα βρω έδαφος να πατήσω πάλι? Για πόσο ακόμη θα πέφτω και πόσο αντέχει ο Πάνος ακόμη? Τι θα πει δεν είναι ακόμη καν 22,είναι νέος κ έχει δυνάμεις ? Μόνο οι στίχοι των Helloween μου έρχονται στο μυαλό:

In my heart,in my soul
I really hate to pay this toll
Should be strong,young and bold
But the only thing i feel is pain

A tale that wasn't right...Η ιστορία της ζωής μου. Ό,τι κ να σκεφτώ αυτή τη στιγμή με πονάει,θα'θελά να διαγράψω σχεδόν όλους κ όλα μονοκονδυλιά. Πλήρης ισοπέδωση του κόσμου που ζω και πάει να ισοπεδώσει εμένα. Ξέρω δεν είναι σωστό.Τόσες μέρες είμαι όπως είμαι κ συνέχως το ένα χτύπημα πίσω απ'τ'άλλο. Κάνει κύκλους η ζωή λένε ? Ναι η δική μου είναι ένας κύκλος,μικρής διαμέτρου και επαναλαμβάνεται συνεχώς κ γρήγορα επομένως. Αυτές οι τελευταίες μέρες,ο τελευταίος μήνας είναι τελικά μιά σχεδόν πλήρης απεικόνιση όλης μου της ζωής.

Το καινούργιο στοιχείο είναι ότι κ η τελευταία μου παραίσθηση,το τελευταίο κάστρο,το μοναδικό πράγμα γιά το οποίο ήμουν περήφανος και αισθανόμουν τυχερός πνέει τα λοίσθια. Οι φίλοι μου. Μόνο 2 άτομα θα μπορούσα να δω αυτή τη στιγμή χωρίς να έχω κάτι να τους καταλογίσω. Αντώνης & Σάκης,δλδ στην τελική ένας φίλος αφού ο Α. είναι ο αγαπημένος μου ξάδερφος.Άντε να βάλω κ το Μανώλη που κ' να θελε η απόσταση κ η στολή ήταν μεγάλα εμπόδια γιά να είναι δίπλα μου. Όλοι οι υπόλοιποι περιορίζονται σε ένα τηλέφωνο "αδιαφορίας-ενδιαφέροντος" Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους σας,συγγνώμη που είχα απαιτήσεις από έσας. Λάθος μου τραγικό,εγώ φταίω που στενοχωριέμαι και είμαι υπερβολικός.

Όλοι είστε κλεισμένοι στα προβληματά σας,καλώς,σεβαστό. Ο καθένας στην μικροκοσμάρα του,η εποχή εξάλλου δεν επιτρέπει θυσίες. Άντε να κάνουμε κ καμία κουβεντούλα στην ελευθερή μας ώρα να πούμε κ καμιά μαλακιούλα να περάσουμε καλά,ναι ? Λέμε βέβαια που και που κάνα ευχαριστώ,είσαι πολύ καλός,με συγκίνησες,να είμαστε σωστοί κ τυπικοί,μέχρι εκεί φτάνουμε βέβαια. Έτσι είναι βέβαια,δε φταίει κανέις σας.Mea culpa... Έχω αρχίσει να αισθάνομαι ότι όλοι,ακόμη και η οικόγενοια μου αγαπόυν τα πόδια του Πάνου και όχι την καρδιά του Πάνου. Σχεδόν κάνεις δεν ενδιαφέρεται ουσιαστικά κ όχι μόνο με λόγια για το τι γίνεται εκεί μέσα.

Γιατί να ασχολήθει άλλωστε κανείς με κάποιον που δεν είναι καλά,όταν έχει να κοιτάξει την εξεταστική του,τα προβληματά του,τα 18άχρονα πιπίνια που γνώρισε,να βγει με την παρέα του να γέλασει να ξεχαστεί από τα δικά του,να ασχοληθεί με τη γκόμενά του και το σπασμένο νυχάκι της.Άσε το μαλάκα να λιώνει κ χέζει η φοράδα στ'αλόνι. Πολύ ωραίο κ λογικότατο.
Έγω είμαι ο λάθος βέβαια,που θα τρέξω χωρίς να μου ζητήσει κάποιος κάτι κ ας βρίσκομαι εν μέσω καταιγίδας. Φυσικά θα μου πείτε ζήτα κ εσύ κάτι κ θα το κάνουμε,δε σου αρνήθηκε κανείς κάτι. Και πιθανώς έτσι είναι κ ίσως θα κάνατε αυτό που θα ζητούσα,σχεδόν όλοι είστε τυπικοί φίλοι εξάλλου. Μα αυτό είναι κ η φιλία κιόλας. Στο δικό σας μυαλό...

Πόση πίκρα έχω ακόμη άραγε ήδη δε φαίνομαι απλώς κακός αλλά πολύ περισσότερο,έτσι θα σας φαινόμουν αν θα σας τα έλεγα κιόλας. Κάνεις σας δε φταίει γιά την καταστασή μου και δεν κατηγορώ κανέναν,το εννοώ. Εξάλλου έχω πολύ σοβαρά προβλήματα ως γνωστόν και δεν μπορώ να ρίξω το βασικό αίτιο της άθλιας ψυχολογικής μου κατάστασης σε εσάς. Έσεις απλώς με απογοητεύσατε...

Ξέρω ίσως κάποια στιγμή τα ξεχάσω πάλι όλα,αναπολώ τις στιγμές μας με χαμόγελο και ανυπομωνώ να σας δω,ίσως κιόλας το γράψιμο μου εδώ με αποτοξινώσει. Ξέρω επίσης σίγουρα ότι το χειρότερο που μπορώ να κάνω γιά να σας "εκδικηθώ" είναι να κλειστώ στον εαυτό μου γιά λίγο όπως και έχω ξανακάνει.

Είμαι άραγε στ'αλήθεια υπερβολικός σε αυτά που ζητάω ? Τι φταίει κ στενοχωριέμαι και πληγώνομαι τόσο? Ίσως τα κενά μου.Ίσως η ηθική μου κ ο αυστηρά συνειδησιακός τρόπος με τον οποίο συμπεριφέρομαι κ όριζω τη ζωή και τις σχέσεις μου. Ίσως το ότι βάζω τις δεσμεύσεις μου με τους άλλους παραπάνω από μένα. Δικαιολογούν όλα αυτά τόση πικρία ? Έγω είμαι τρελός ή εσείς ανεπαρκείς ? Μάλλον το πρώτο,θα μου πείτε εξάλλου ότι δε ζητήσατε όλα όσα έκανα για σας,μόνος μου τα αισθάνθηκα και τα έκανα.Όπως τώρα αισθάνομαι αυτό που γράφω.

Δεν μπορώ να καταλάβω κάτι ακόμη. Γιατί τελικά και οι περισσότερες φιλίες τελικά περιορίζονται στον ενθουσιασμό του καινούργιου ? Αναρωτήθηκε κανείς με πόση περισσότερη προσοχή άκουσε τον καινούργιο του φίλο κ έσκυψε το προβλημά του σε σχέση με τον παλίο καλό ΔΕΔΟΜΕΝΟ φίλο του ? Γίνεστε αυτοκόλλητοι με τις καινούργιες σας παρέες και γράφετε στα παράκια σας τον παλιό σας φίλο γιατί ξέρετε ότι ό,τι λαλακία και να κάνετε θα είναι εκεί.Μπα,μόνο δικοί μου προβληματισμοί είναι αυτοί κ δικός μου προσωπικός αγώνας να μην πέφτω σε τέτοιες λούμπες. Δεμμένους τους έχετε τους γαϊδάρους σας. ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΓΑΪΔΑΡΟΣ ΓΑΜΩΤΟ.

Δεν ξέρω που θα καταλήξει αυτό το χάος. Πιθάνοτατα ο πιό βολικός τρόπος είναι να τα ξεχάσω όλα,να κάνω το μαλάκα πάλι και να μην έχω καμία απαίτηση.Καμία απαίτηση να είναι οι φιλίες μου αμφίδρομα ουσιαστικές και δυνατές,να έχουν αυτή τη διαχρονική μαγεία... Τη μαγεία που ψάχνω σε όλες μου τις σχέσεις κ φυσικά δε βρίσκω...Τη μαγεία που σε εσάς μάλλον φαίνεται απολυτότητα... Δεν μπορώ να νιώθω μόνος μου,θέλω να μοιράζομαι να πάντα,να νιώθω μόνο μαζί με όσους αγαπώ...

Και πάλι μόνος ενώ τριγύρω μου όλα μοιάζουν μελαγχολικά...Τι άλλο να ζητήσω? Έτσι αισθάνομαι.Μόνος από πατέρα,μόνος ακόμη κ από φίλους,μόνος από έρωτα και τρυφερότητα.Γεμάτος από προβλήματα που δε δημιούργησα και γεμάτος με τρεξίματα και υποχρεώσεις γι'αυτά. Έτσι τα κατάφερα. Φταιώ εγώ,φταίνε οι γονείς μου,φταίει η ατυχία μου,φταίει ο λάθος γιά την ψυχοσυνθεσή μου κόσμος στον οποίο ζω και αισθάνομαι εδώ και χρόνια έτσι? Φταίνε όλα,πολύ βολικό να το πιστεύει κανέις αυτό...

ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ.Καιρό αισθάνομαι καταβεβλημένος από όλα αυτά. Κάποτε τουλάχιστον έβρισκα κ οάσεις στο δρόμο μου κ ανακουφιζόμουν,τώρα οι οάσεις απέχουν έτη φωτός...ή είναι πολύ πυκνό το σκοτάδι μου κ δεν μπορώ να τις δω ενώ είναι δίπλα μου. Ξέρω πώς μόλις δω λίγο φως θα ξεχάσω όλα όσα έγραψα. Γιά πόσο όμως ακόμη θα ζω με τα φώτα των ψευδαισθήσεων ? Εδώ θα θυμηθώ το στίχο των Savatage...

Standing alone in a dream,
where nothing is real,
oh how real it feels...
there were times i lost my way,
i was alone,lost in haze...

Μάλλον πάντα μόνος μου ονειρευόμουν,μόνος μου ένιωθα και ονειρευόμουν ότι κάπως έτσι νιώθουν κ οι άλλοι,ένιωθα τα αισθήματα των άλλων αληθινά αλλά απλώς ονειρευόμουν.Ή ήταν παροδικά σαν τις οάσεις...Και μετά πάλι τα δάκρυα στο απόλυτο σκοτάδι μέχρι να φανεί το φως της επόμενης ψευδαίσθησης...